Po Platonu

Užurbanost suvremenog života u potpunosti je otuđila čovjeka od nature. U doba antičke Grčke sam pojam nature bio je jednak pojmu rođenja te su ljudi bili svjesni njene apriornosti spram čovjeka. Ovom kućom nastojim potaknuti pitanje o vrijednosti nature u svijetu koji ju je maksimalno podredio vlastitim potrebama. Sam koncept zasniva se na reinterpretaciji priče o Platonovoj špilji u kojoj čovjek odbacivanjem sjena te izlaskom iz špilje spoznaje stvarnost, a u kući “Po Platonu” ta stvarnost ujednačena je iskonskoj spoznaji vrijednosti nature koja je zatečena na samoj parceli, dok simultano nastojimo probiti ljusku suvremenog načina života. Upoznavanje korisnika sa zatečenom vrijednosću koju mu pruža natura manifestiralo se u obliku cilindra koji igrom okulusa različitog karaktera (staklo/polikarbonat/praznina), procijepa ili ne procijepa, punine ili nepotpune punine zidova u različitoj mjeri čovjeku otkrivaju samu bit stvarnosti, ali i bit same kuće koja se krije u nautri. Paradoksalnost suvremenog čovjeka koji je odbacio naturu te je na putu do njene ponovne spoznaje očitana je u materijalnosti same kuće koja se fasadom u potpunosti suprostavlja naturi iako je natura ta koja u potpunosti određuje hijerarhijsku strukturu kuće u kojoj su prostori klasičnog stanovanja subordinirani naturi, ali i cilindrima koji služe kao svojevrnsa oda kontekstu u kojem se nalaze.